Случайный отрывок из текста: Райнер Мария Рильке. Письма к молодому поэту
... И Вы не должны бояться, если на Вашем пути встает печаль, такая большая, какой Вы еще никогда не видали; если тревога, как свет или тень облака, набегает на Ваши руки и на все Ваши дела. Вы должны помнить, что в Вас что-то происходит, что жизнь не забыла Вас, что Вы в ее руке и она Вас не покинет. Почему же Вы хотите исключить любую тревогу, любое горе, любую грусть из Вашей жизни, если Вы не знаете, как они все изменяют Вас? Почему Вы хотите мучить себя вопросом, откуда все это взялось и чем это кончится? Вы же знаете, что Вы на распутье, и Вы ничего так не желаете, как стать иным. ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский Монгольский Украинский Французский Испанский и Русский Английский Белорусский Монгольский Украинский Французский Испанский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 23, средняя: 4.4 (от 1 до 5)

Прынцэса на гарошыне

Жыў-быў прынц. І марыў ён ажаніцца на сапраўднай прынцэсе.

Аб'ехаў увесь свет. А такой нявесты, якой жадаў, не сустрэў. Так і вярнуўся дамоў ні з чым. І вельмі бедаваў, бо дужа яму хацелася сустрэць сапраўдную прынцэсу.

Аднойчы вечарам разгулялася непагадзь. Маланкі бліскалі раз-пораз. Гром грымеў. Дождж ліў як з вядра. Жах што рабілася!

Раптам у гарадскую браму нехта пастукаў. Сам кароль пайшоў адкрываць.

Каля брамы стаяла прынцэса. Вада збягала з яе валасоў і адзежы прама ў чаравікі. Адтуль выцякала на зямлю. Божа, на што была падобна тая дзяўчына! А яна запэўнівала, што з'яўляецца сапраўднай прынцэсай.

«Ну, пра гэта мы хутка даведаемся», — падумала старая каралева. Але нічога нікому не сказала. Пайшла ў спальню. Зняла з ложка ўсе матрацы і падушкі. На дошкі паклала гарошыну. А зверху гарошыны паслала дваццаць матрацаў і дваццаць пярын.

У гэту пасцель і паклалі прынцэсу на ноч.

Раніцай у яе спыталі, як яна адпачывала.

— Ах, вельмі кепска! — сказала прынцэса. — Я нават вачэй не звяла. Бог ведае што ў мяне была за пасцель. Я ляжала на нечым такім цвёрдым, што ўсё маё цела цяпер у сіняках. Жудасна!

Тут усе і зразумелі, што яна была сапраўднай прынцэсай. Адчула гарошыну праз сорак матрацаў і пярын! Такой далікатнай асобай магла быць толькі сапраўдная прынцэса.

І прынц ажаніўся на ёй. Цяпер ён быў перакананы, што бярэ сапраўдную прынцэсу.

А гарошыну здалі ў музей. Яна мо і цяпер там ляжыць, калі хто не ўкраў яе.

Ведай, гэта гісторыя — чыстая праўда!

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 23, средняя: 4.4 (от 1 до 5)