 |
 |
 |
||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
 |
||
 |
Он ест свою еду, чувствуя ее вкус, чувствует этот вкус без жадности.(о Будде) Уттара
|
|
 |
||
|
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
Случайный отрывок из текста: Фарид ад-дин Аттар. Рассказы о святых. Хазрат Абу Бакр Шибли
Цыравальная іголка
Жыла-была цыравальная іголка; яна лічыла сябе такой тонкай, што ўявіла, быццам яна швейная іголка. — Глядзіце, глядзіце, што вы трымаеце! — сказала яна пальцам, калі яны вымалі яе. — Не выпусціце мяне! Упаду на падлогу — чаго добрага, згублюся: я занадта тонкая! — Быццам бы! — адказалі пальцы і моцна схапілі яе за талію. — Вось бачыце, я іду з цэлай світай! — сказала цыравальная іголка і пацягнула за сабою доўгую нітку, толькі без вузельчыка. Пальцы ўторкнулі іголку проста ў кухарчыну пантофлю, — скура на пантофлі трэснула, і трэба было зашыць дзірку. — Фу, якая чорная работа! — сказала цыравальная іголка, — я не вытрымаю! Я зламлюся! І сапраўды зламалася. — Ну вось, я ж казала, — прамовіла яна, — я занадта тонкая! «Цяпер яна ні на што не годная», — падумалі пальцы, але ім ўсё-такі давялося моцна трымаць яе: кухарка накапала на зламаны канец іголкі сургуч і потым закалола ёй хустку. — Вось цяпер я — брошка! — сказала цыравальная іголка. — Я ведала, што буду карыстацца павагай: у кім ёсць толк, з таго заўсёды выйдзе нешта вартае. І яна засмяялася сама сабе, — бо ніхто ж не бачыў, каб цыравальныя іголкі смяяліся ўголас, — яна сядзела ў хустцы, нібы ў карэце і аглядалася па баках. — Дазвольце спытацца, вы з золата? — звярнулася яна да суседкі-шпількі. — Вы вельмі сімпатычная, і ў вас уласная галоўка... Толькі маленькая! Пастарайцеся яе адгадаваць, — не кожнаму ж дастаецца сургучная галоўка! Пры гэтым цыравальная іголка так фанабэрыста выпрасталася, што вылецела з хусткі проста ў ракавіну, куды кухарка якраз вылівала памыі. — Выпраўляюся ў плаванне! — сказала цыравальная іголка. — Толькі б не згубіцца! Але яна згубілася. — Я занадта тонкая, я не створана для гэтага свету! — сказала яна, лежачы ў вулічнай канаве. — Але я ведаю сабе кошт, а гэта заўсёды прыемна. І цыравальная іголка цягнулася ў струнку, не трацячы добрага настрою. Над ёю праплывала ўсялякая ўсялячына: трэскі, саломінкі, кавалкі газетнай паперы... — Бач, як плывуць! — казала цыравальная іголка. — Яны і ў розум не возьмуць тое, хто хаваецца тут пад імі. — Гэта я тут хаваюся! Я тут сяджу! Вунь плыве трэска: у яе толькі і думак, што аб трэсках. Ну, трэскай яна век і застанецца! Вось саломінку нясе... А круціцца, круціцца як! Не задзірай так носу! Глядзі, каб не наскочыць на камень! А вунь газетны абрывак плыве. Даўно ўжо забыцца паспелі, што на ім надрукавана, а ён бач як разгарнуўся!.. Я ляжу ціха, смірна. Я ведаю сабе кошт, і гэтага ў мяне не адбяруць! Аднойчы каля яе нешта заблішчэла, і цыравальная іголка ўявіла, што гэта брыльянт. Гэта быў бутэлечны асколак, але ён зіхацеў, і цыравальная іголка загаварыла з ім. Яна назвала сябе брошкай і спыталася ў яго: — Вы, мусібыць, брыльянт? — Так, нешта накшталт гэтага. І абое думалі адно пра другое і пра саміх сябе, што яны сапраўднай каштоўнасці, і гутарылі між сабой аб недасведчанасці і фанабэрыстасці свету. — Так, я жыла ў каробцы ў адной дзяўчыны, — распавядала цыравальная іголка. — Дзяўчына гэтая была кухаркай. У яе на кожнай руцэ было па пяць пальцаў. І вы ўявіць сабе не можаце, да чаго даходзіла іх напышлівасць! А занятак жа ў іх быў толькі адзін — вымаць мяне і класці назад у каробку! — А яны блішчэлі? — спытаўся бутэлечны асколак. — Блішчэлі? — адказала цыравальная іголка. — Не, бляску ў іх не было, затое колькі гонару!.. Іх было пяць братоў, усе — уроджаныя «пальцы»; яны заўсёды стаялі ў рад, хоць і былі рознай велічыні. Крайні — Таўстун, — між іншым, адстояў ад іншых, ён быў тоўсты карантыш, і спіна ў яго гнулася толькі ў адным месцы, таму ён мог кланяцца толькі раз; затое ён казаў, што калі яго адсякуць, дык чалавек не прыдатны болей для вайсковай службы. Другі — Ласунок — тыцкаў свой нос усюды: і ў салодкае і ў кіслае, тыцкаў і ў сонца і ў месяц; ён жа націскаў на пяро, калі трэба было пісаць. Наступны — Цыбаты — глядзеў на ўсіх звысоку. Чацверты — Залатаперст — насіў вакол поясу залаты пярсцёнак. І, нарэшце, самы маленькі — Пер-музыка нічога не рабіў і вельмі гэтым ганарыўся. Так, яны толькі і ведалі, што выхваляцца, і вось — я кінулася ў ракавіну. — А цяпер мы сядзім ды блішчам! — сказаў бутэлечны асколак. У гэты час вады ў канаве прыбыло, і яна хлынула цераз край і знесла з сабой асколак. — Ён прасунуўся! — уздыхнула цыравальная іголка. — А я засталася ляжаць! Я занадта тонкая, занадта далікатная, але я ганаруся гэтым, і гэта высакародны гонар! Яна ляжала, выцягнуўшыся ў струнку, і перадумала шмат думак. — Я проста гатовая думаць, што нарадзілася ад сонечнага промня, — такая я тонкая! Праўда, здаецца, быццам сонца шукае мяне пад вадой! Ах, я такая тонкая, што нават бацька мой сонца не можа мяне знайсці! Не абламалася б тады маё вочка (Ігольнае вушка па-дацку называецца ігольным вочкам.), я б, здаецца, заплакала! Хаця, не, плакаць непрыстойна! Аднойчы прыйшлі вулічныя хлапчукі і пачалі корпацца ў канаўцы, вышукваючы старыя цвікі, манеткі ды іншыя скарбы. Перапэцкаліся яны страшэнна, але гэта прыносіла ім задавальненне! — Ай! — закрычаў раптам адзін з іх; ён накалоўся аб цыравальную іголку. — Глядзі, якая штуковіна! — Я не штуковіна, а паненка! — заявіла цыравальная іголка, але яе ніхто не пачуў. Сургуч з яе сышоў, і яна ўся пачарнела, але ў чорным заўсёды выглядаеш больш стрункай, і іголка ўяўляла, што стала яшчэ танчэй за ранейшае. — Вунь плыве яечная шкарлупіна! — закрычалі хлапчукі, узялі цыравальную іголку ды ўваткнулі ў шкарлупіну. — Чорнае на белым фоне вельмі прыгожа! — сказала цыравальная іголка. — Цяпер мяне добра відаць! Толькі б не захварэць на марскую хваробу, гэтага я не вытрымаю: я такая далікатная! Але яна не захварэла на марскую хваробу — вытрымала. — Супроць марской хваробы добра мець стальны страўнік, і заўсёды трэба памятаць, што ты не тое што звычайныя смяротныя! Цяпер я зусім ачуняла. Чым ты больш высакародны, тым больш можаш перанесці! — Крэк! — сказала яечная шкарлупіна: яе пераехалі ламавыя калёсы. — Вух, як цісне! — заенчыла цыравальная іголка. — Зараз мяне званітуе! Не вытрымаю! Зламлюся! Але яна вытрымала, хаця яе і пераехалі ламавыя калёсы; яна ляжала на бруку, выцягнуўшыся ва ўсю даўжыню, — ну і няхай сабе ляжыць!
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||
|
© Василий Петрович Sеменов 2001-2012 
Сайт оптимизирован для просмотра с разрешением 1024х768
НЕ РАЗРЕШАЕТСЯ КОММЕРЧЕСКОЕ ИСПОЛЬЗОВАНИЕ МАТЕРИАЛОВ САЙТА!
