Главная страница сайта Небесное Искусство Главная страница сайта Небесное Искусство Главная страница сайта Небесное Искусство
Живи в Нем и всегда охраняй свое сердце воспоминанием нашего Господа, пока имя Господа не укоренится в твоем сердце. Монах Каллист
Кликните мышкой 
для получения страницы с подробной информацией.
Блог в ЖЖ
Карта сайта
Архив новостей
Обратная связь
Форум
Гостевая книга
Добавить в избранное
Настройки
Инструкции
Главная
Западная Литература
Х.К. Андерсен
Карты путешествий
Ресурсы в Интернете
Р.М. Рильке
У. Уитмен
И.В. Гете
М. Сервантес
Восточная Литература
Фарид ад-дин Аттар
Живопись
Фра Анжелико
Книги о живописи
Философия
Эпиктет
Духовное развитие
П.Д. Успенский
Дзен. 10 Быков
Сервисы сайта
Мудрые Мысли
От автора
Авторские притчи
Помощь сайту
 

 

Текущая фаза Луны

Текущая фаза Луны

29 марта 2024

 

Главная  →  Х.К. Андерсен  →  Сказки  →  Переводы сказок  →  Все сказки на белорусском языке  →  Дзщячае пустамоўе

Случайный отрывок из текста: Райнер Мария Рильке. Истории о Господе Боге. Сказка о руках Господа Бога
... И стало так. Он поручил работу Своим рукам, которые ведь тоже по-своему мудры, и хотя Ему было очень любопытно узнать, каким окажется человек. Он повелел Своим рукам показать Ему человека, прежде чем отпускать его в жизнь. Он без конца нетерпеливо спрашивал, как дети, когда играют в прятки: все? все? Но в ответ слышал лишь шорох разминаемой глины. Вдруг Он увидел, как через все пространство что-то упало, что-то непонятное, и, судя по направлению, оно падало из того места в небе, где сидел Он. Охваченный мрачным подозрением, Он кликнул свои руки. Они явились к Нему, заляпанные глиной, разгоряченные и дрожащие. «Где человек?» — крикнул Он. Тут десница набросилась на шуйцу; «Это ты его выпустила!» — «Очень мило, — закипятилась шуйца, — ты же вечно все делаешь одна, а меня ни к чему даже не подпускаешь». — «Но ты же только что его держала!» — Десница уже замахнулась было, но вовремя опомнилась, и обе руки закричали, перебивая друг друга: «Он был такой нетерпеливый, этот человек. Он все время порывался жить. Мы никак не могли с ним сладить — конечно, мы обе не виноваты». Но Господь Бог рассердился не на шутку и оттолкнул руки прочь, чтобы они не заслоняли Ему землю: «Все, Я вас больше не знаю, делайте теперь, что хотите». И они попробовали было что-нибудь сделать, но что бы они ни делали, им удавалось лишь начало. Без Бога ведь ничего не завершишь. А потом они, наконец, устали. Теперь они целыми днями простаивают на коленях и каются, — по крайней мере, так говорят. Нам же кажется, что Господь Бог отдыхает, а Он просто сердит на свои руки. Так что седьмой день все еще продолжается. ...  Полный текст


Выберите из раздела сказок Андерсена:

Перечень сказок:
по году издания
по алфавиту
по популярности
по оценкам читателей
случайная сказка

Переводы сказок:
на белорусском
на украинском
на монгольском
на английском
на французском
на испанском

Иллюстрации к сказкам:
В. Педерсен
Л, Фрюлих
Э. Дюлак
современные художники

Примечания к сказкам:
Примечания

Выберите из раздела Андерсена:

Повести и романы, стихи, автобиографии, путевые заметки, письма, портреты, фотографии, вырезки, рисунки, литература об Андерсене, раздел Андерсена на форуме.
   

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно
Выберите языки:
и  

 
Оцените эту сказку:
Кликните мышкой 
для получения страницы с подробной информацией.
Всего оценок: 2, средняя: 5.0 (от 1 до 5)
   

Дзщячае пустамоўе

 

У купца-багацея ладзіўся дзіцячы вечар; былі запрошаны ўсе дзеці багатых і знакамітых бацькоў. Справы ў купца ішлі добра, а сам ён быў чалавекам адукаваным, у свой час нават гімназію закончыў. Гэтага дабіўся яго шаноўны бацька, які напачатку быў звычайным прасалам, але сумленным і працавітым чалавекам і здолеў сабраць сабе сякі-такі капітал, а сын яго прымножыў. Купец быў разумным і добрым чалавекам, хоць людзі пра гэтыя якасці згадвалі не так часта, як пра яго багацце.

Ён быў знаёмы, як кажуць, і з арыстакратамі крыві, і з арыстакратамі розуму, а таксама з арыстакратамі крыві і розуму адначасова, і, нарэшце, з тымі, якія не маглі пахваліцца ні першым, ні другім арыстакратызмам.

Такім чынам, у ягоных пакоях сабралася вялікая грамада, але выключна дзіцячая, дзеці балбаталі без супынку; як вядома, у іх што ў галаве, тое і на языку. Сярод дзяцей была адна прыгожанькая маленькая дзяўчынка, толькі страшэнна фанабэрыстая. Фанабэрыю ў яе не ўбілі, а «ўцалавалі», і не бацькі, а слугі — бацькі для гэтага былі занадта разумныя. Бацька малечы быў камер-юнкерам, і яна ведала, што гэта штосьці «страшна важнае».

— Я камер-юнкерская дачка! — сказала яна.

Між тым з гэткім жа поспехам яна магла быць і дачкой крамніка — бо і першае і другое аднолькава не залежыць ад самога чалавека. І вось яна расказвала іншым дзецям, што ў яе цячэ «сапраўдная кроў», а хто яе не мае, з таго нічога і не атрымаецца. Чытай, старайся, вучыся колькі хочаш, але калі ў цябе няма сапраўднай крыві, толку не будзе.

— А ў тых, чыё імя канчаецца на «сен», — дадала яна, — і зусім ніколі нічога талковага не атрымаецца. Трэба ўперці рукі ў бокі і трымацца далей ад усіх гэтых «сен, сен»!

І яна ўперлася чароўнымі ручкамі ў бакі і выставіла вострыя локцікі, каб паказаць, як трэба трымацца. Цудоўныя ў яе былі ручкі, ды і сама яна была надзвычай міленькая!

Але дачка купца пакрыўдзілася: прозвішча яе бацькі было Мадсен, а яна разумела, што гэтае прозвішча таксама канчаецца на «сен». Тады яна годна ўзняла галоўку і сказала:

— Затое мой тата можа купіць ледзянцоў ажно на сто рыксдалераў і раскідаць іх сярод людзей! А твой можа?

— А мой тата, — сказала дачка пісьменніка, — можа і твайго тату, і твайго, і ўсіх татаў на свеце выставіць у газеце! Яго ўсе баяцца, а мама гаворыць: гэта ён гаспадар у газеце!

І дзяўчынка ганарліва ўскінула галаву — ну проста вылітая прынцэса крыві!

А за прычыненымі дзвярамі стаяў бедны хлопчык і пазіраў на дзяцей праз шчыліну; хлапчанё не магло зайсці ў пакой: дзе тут гэткаму бедняку раўняцца на багатых і знакамітых дзяцей! Ён дапамагаў на кухні кухарцы, і зараз яму дазволілі зірнуць праз шчыліну на прыбраных і вясёлых дзяцей, і ўжо гэта было для яго вялікім шчасцем.

«Вось каб я быў на іхнім месцы!» — мроілася яму. Раптам ён пачуў гаману дзяўчынак, ад яе можна было ўпасці духам. Бо ў ягоных бацькоў не было і капейкі ў капілцы; у іх не было нават сродкаў, каб выпісаць газету, а не тое, што выдаваць яе самім. Але горш за ўсё, што прозвішча яго бацькі, а значыць, і яго ўласнае, канчалася на «сен»! З яго ніколі не атрымаецца нічога талковага! Вось у чым бяда! Але яму здавалася, што кроў у яго была самая сапраўдная; бо інакш і быць не магло.

Дык вось што адбылося ў той вечар!

 

Мінула шмат гадоў, дзеці сталі дарослымі. У тым жа горадзе стаяў цудоўны дом, поўны багацця. Усім хацелася пабываць там; дзеля гэтага прыязджалі нават з іншых гарадоў. Дык хто ж з тых дзяцей, пра якіх нам расказалі, мог назваць гэты дом сваім? Гэта лёгка адгадаць? Не вельмі! Дом належаў таму беднаму хлапчаняці, якое сціпла стаяла тады за дзвярамі. З яго ўсё ж нешта атрымалася, хоць і прозвішча яго канчалася на «сен» — Тарвальдсен.

А тыя тры дзяўчынкі? Дзеці кроўнай, грашовай і разумовай знаці, што з іх атрымалася? Так, усе яны былі дзеці як дзеці, усе адно аднаго вартыя! І з іх атрымаліся прыстойныя людзі; запачаткаванні ў іх былі добрыя. А іхнія развагі і размовы ў той вечар былі пустой дзіцячай балбатнёй!

Оцените эту сказку:
Кликните мышкой 
для получения страницы с подробной информацией.
Всего оценок: 2, средняя: 5.0 (от 1 до 5)

 

Наверх
<<< Предыдущая страница Следующая страница >>>
На главную
Содружество Друзей —  Школа Развития Человека

 

   

Старая версия сайта

Книги Родни Коллина на продажу

Нашли ошибку?
Выделите мышкой и
нажмите Ctrl-Enter!

© Василий Петрович Sеменов 2001-2012  
Сайт оптимизирован для просмотра с разрешением 1024х768

НЕ РАЗРЕШАЕТСЯ КОММЕРЧЕСКОЕ ИСПОЛЬЗОВАНИЕ МАТЕРИАЛОВ САЙТА!