Случайный отрывок из текста: Фарид ад-дин Аттар. Рассказы о святых. Хазрат Байазид Бистами
... Ответы Байазида на некоторые заданные ему вопросы:
Вопрос: Сколько тебе лет?
Ответ: Четыре года, потому что четыре года назад я увидел Бога; первые семьдесят лет жизни были потрачены на пустые рассуждения, и я сбрасываю эти годы со счетов.
В.: Кого называют святым?
О.: Того, кто любит только Бога.
В.: Чего следует избегать в нашей духовной жизни?
О.: Концентрируйте все внимание на Боге, а не на духовной работе, которую вы совершаете.
В.: Как нам прийти к Богу?
О.: Откажитесь от своего эго; в этом лежит путь к Богу. Тот, кто растворил свою сущность в Боге, обнаруживает, что Он — это все. ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский Монгольский Украинский Французский Испанский и Русский Английский Белорусский Монгольский Украинский Французский Испанский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 1, средняя: 5.0 (от 1 до 5)

Буурцган дээр хоносон гүнж

Принцесса на горошине

Эрт урьд нэгэн хунтайж байж гэнэ ээ. Хунтайж гүнжтэй болохыг, тэгэх тэгэхдээ хамгаас ухаантай жинхэнэ гүнж авах сан гэж хүсчээ. Энэ хэргээр хунтайж хамаг дэлхийгээр хэрэн хэсч эрсэн боловч харамсалтай нь хамгаас ухаантай жинхэнэ гүнж олдож өгдөггүй ээ. Хань болохоор гүнж хаа сайгүй байлаа ч жинхэнэ цэцэн ухаалаг нь мөн үу, биш үү танигдаж өгөхгүй байлаа. Нэгэнт тийм сайн гүнжээ олоогүй болохоор гайхаж гуньсаар гар хоосон гэртээ буцавч жинхэнэ сайн гүнжийг олох юм хуна даа гэж жигтэйхэн их хүсч байв.

Тэгтэл нэгэн үдэш агаар тэнгэр муухайрч, аянга цахилгаан гялалзан, тэнгэр дуугарч бороо хувин хувингаар ус цутгаж байгаа юм шиг орж аюул болох нь тэр гэнэ ээ.

Тэгтэл энэ үеэр хотын хаалгыг хэн нэгэн балбах нь сонстож хөгшин хаан хаалгаа онгойлгож өгөхөөр явав. Харахнаа хаалган дээр нь нэгэн гүнж ирчхээд зогсож байх нь тэр. Бурхан минь, тэр хэнтэй ч зүйрлэх аргагүй ямар сайхан гүнж гэж санана аа. Гүнжийн үс гэзэг, өмссөн хувцаснаас савирсан ус оймс, шаахай дээр нь урсан тэвдүүхэн харагдаж байсан ч хэлж баршгүй сайхан гүнж гэдэг нь хэнд ч гэсэн мэдэгдэж байлаа.

"Олигтойхон гүнж мөн үү, биш үү. Одоохон бид мэдээдэхье" гэж ноёны хөгшин хатан бодсоноо ганц ч үг ганхийлгүй унтлагын өрөө үрүүгээ ороод явчхаж гэнэ.

Хатан тэр дороо хамаг орныхоо гудаснуудыг хамж аваад ширхэг буурцагны үрэн дээр хорин ширхэг гудас давхарлан дэвсэж, дээр нь бас хорин өдөн дэвсгэр мөн л давхарлаж дэвсэж гэнэ. Энэ их дэвсгэр дээр гүнж тэр шөнө нойрсож амрахаар хэвтжээ. Хэр сайхан нойрссоныг нь хэрэг болгон өглөө нь асууцгаажээ.

- Ээ, та минь ёстой муу унтлаа. Нүдээ ганц ч хамхисангүй. Надад ямар гээчийн ор дэр засч өгснийг бурхан л мэдэх байх даа. Би юу ч юм нэг айхтар хатуу юман дээр хэвтэж хоносон учир хамаг бие минь хөх няц болж гүйцлээ. Жинхэнэ зовлон гэдэг л энэ байх гэж гунжтэн хэлжээ.

Үүнийг нь сонсоод, "Ёстой жинхэнэ гүнж байна, гарцаагүй гүнж мөн байна" гэж хүмүүс үзлээ. Гудас, өдөн дэвсгэр нийлсэн дөчин давхард эвсгэр доорх ширхэг буурцгийг ингэж андахгуй сайн мэднэ гэдэг бол гагцхүү жинхэнэ цэцэн гүнжийн гаргуун ухааны тэмдэг билээ.

Ингээд хунтайж маань гүнжтэй болов. Одоо л нэг гарцаагүй сайн гүнжтэй боллоо гэж бахархан боддог болжээ. Мэдээж дурсгалт буурцгаа үнэт ховор зүйл хадгалдаг музейд тавьж хадгалуулсан юм гэнэ лээ. Хулгай зэлгий л авчихгүй бол буурцаг хаачих вэ, байж л байгаа биз.

Энэ бол түүхэнд болсон сониноос сонин явдал.

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 1, средняя: 5.0 (от 1 до 5)