 |
 |
 |
||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
 |
||
 |
Разум не освободится от любви к себе, пока не претерпит как добровольное, так и вынужденное страдание. Илия Пресвитер
|
|
 |
||
|
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
Случайный отрывок из текста: Фарид ад-дин Аттар. Рассказы о святых. Хазрат Джунайд
Маленькі Клаўс і Вялікі Клаўс
У адной вёсцы жылі два мужыкі; абодвух звалі Клаўсамі, але ў аднаго было чацвера коней, а ў другога толькі адзін; дык вось, каб адрозніваць іх, і пачалі называць таго, у каго было чацвера коней, Вялікі Клаўс, а таго, у якога адзін, — Маленькі Клаўс. Давайце паслухаем зараз, што з імі адбылося; гэта ж цэлая гісторыя. Увесь тыдзень, як ёсць, павінен быў Маленькі Клаўс араць на сваім кані поле Вялікага Клаўса. Затое той даваў яму ўсіх сваіх чатырох коней, але толькі адзін раз у тыдзень, у нядзелю. Ах, як звонка ляскаў пугай Маленькі Клаўс над усёй пяцёркай, — сёння ж усе коні былі як бы яго ўласныя. Сонца свяціла, званы званілі на абедню, людзі ўсе былі так прыгожа апранутыя і ішлі з малітоўнікамі ў руках у царкву паслухаць пропаведзь святара. Усе яны бачылі, што Маленькі Клаўс арэ на пяці конях, і ён быў вельмі задаволены, паляскваў пугай і выкрыкваў: — Гэй вы, мае конікі! — Не гавары так! — заўважыў яму аднойчы Вялікі Клаўс. — У цябе ўсяго адзін конь! Але вось зноў хто-небудзь праходзіў побач, і Маленькі Клаўс забываўся, што не трэба было так гаварыць, і зноў выкрыкваў: — Гэй вы, мае конікі! — Сціхні зараз жа! — сказаў яму нарэшце Вялікі Клаўс. — Калі ты скажаш гэта яшчэ хоць раз, я стукну твайму каню па галаве. Яму тады адразу канец будзе! — Не буду больш! — сказаў Маленькі Клаўс. — Праўда, не буду. Але раптам зноў нехта прайшоў побач і павітаўся з ім, а ён ад радасці, што арэ на пяці конях, зноў ляснуў пугай і закрычаў: — Гэй вы, мае конікі! — Вось я табе нападганяю тваіх конікаў! — сказаў Вялікі Клаўс. Узяў ён молат, якім заганяюць у зямлю слупы, каб прывязваць коней, і так стукнуў каню па галаве, што забіў яго. — Эх, няма цяпер у мяне ніводнага каня! — прамовіў Маленькі Клаўс і заплакаў. Потым ён зняў з каня скуру, добра высушыў яе на ветры, паклаў у мех, ускінуў мех на спіну і пайшоў у горад прадаваць скуру. Ісці давялося вельмі далёка, праз вялікі цёмны лес, а тут яшчэ непагода разгулялася, і Маленькі Клаўс заблудзіўся. Толькі выбраўся ён на дарогу, як зусім сцямнела, а да горада было яшчэ далёка, ды і дамоў назад няблізка; да ночы ніяк не дайсці яму ні туды, ні сюды. Пры дарозе быў вялікі сялянскі двор; аканіцы ў доме былі ўжо зачынены, але скрозь шчыліны свяціўся агонь. «Вось тут я, напэўна, знайду сабе прытулак на ноч», — падумаў Маленькі Клаўс і пастукаўся. Гаспадыня адчыніла дзверы, даведалася, што яму трэба, і загадала ісці сваёй дарогай: мужа яе не было дома, а без яго яна не магла прымаць гасцей. — Ну, тады я пераначую на двары! — сказаў Маленькі Клаўс, і гаспадыня зачыніла дзверы. Каля дома стаяў вялікі стог сена, а паміж стогам і домам — хляўчук з роўнай саламянай страхой. — Вунь там я і лягу! — сказаў Маленькі Клаўс, убачыўшы гэтую страху. — Цудоўная пасцель! Спадзяюся, бусел не заляціць і не схопіць мяне за нагу! Гэта ён сказаў таму, што на страсе дома ў сваім гняздзе стаяў жывы бусел. Маленькі Клаўс узлез на страху хлява, лёг на саломе і пачаў варочацца з боку на бок, шукаючы больш зручнае становішча. Аканіцы закрывалі толькі ніжнюю частку вокнаў, і яму была відаць уся святліца. А ў святліцы стаяў вялікі стол, чаго-чаго толькі на ім не было: і віно, і мяса, і смачнейшая рыба; за сталом сядзелі гаспадыня і дзяк, — больш нікога. Гаспадыня налівала госцю віна, а ён уплётваў рыбу, — ён быў вялікі да яе ахвотнік. «Вось бы мне далучыцца!» — падумаў Маленькі Клаўс і, выцягнуўшы шыю, заглянуў у акно. Божа, які цудоўны пірог ён убачыў! Вось дык банкет! Але тут ён пачуў, што нехта пад'язджае да дома, — гэта вярнуўся дамоў муж гаспадыні. Ён быў вельмі добры чалавек, але яго непакоіла дзіўная хвароба: ён цярпець не мог дзякаў. Варта яму было сустрэць дзяка — як ён вар'яцеў. Таму дзяк і прыйшоў у госці да яго жонкі ў той час, калі мужа не было дома, а добрая жанчына імкнулася пачаставаць яго на славу. Абодва яны вельмі напалохаліся, пачуўшы, што гаспадар вярнуўся, і гаспадыня папрасіла госця хутчэй залезці ў вялікі пусты куфар, які стаяў у куце. Дзяк паслухаўся, — бо ведаў, што гаспадар цярпець не мог дзякаў, — а гаспадыня хутка прыхавала ўсе пачастункі ў печы; калі б муж бачыў усё гэта, ён, вядома, спытаў бы, каго яна збіралася частаваць. — Ах, — цяжка ўздыхнуў Маленькі Клаўс на страсе, гледзячы, як яна хавала ежу і віно. — Хто там? — спытаў селянін і глянуў на Маленькага Клаўса. — Чаго ж ты ляжыш тут? Хадзем лепей у святліцу! Маленькі Клаўс. растлумачыў, што ён заблудзіўся і папрасіўся начаваць. — Добра, — сказаў селянін, — начуй. Толькі найперш трэба нам з табой падмацавацца з дарогі. Жонка прыняла іх абодвух вельмі ласкава, падрыхтавала стол і дастала з печы вялікі чыгун кашы. Селянін прагаладаўся і еў з апетытам, а ў Маленькага Клаўса з галавы не выходзіла рыба, смажанае мяса і пірог, якія былі прыхаваны ў печы. Пад сталом, каля ног Маленькага Клаўса, ляжаў мяшок з конскай скурай, з той самай, якую ён нёс прадаваць. Каша не лезла яму ў горла, і вось ён прыціснуў мяшок нагой, — сухая скура гучна затрашчала. — Цсс! — сказаў Маленькі Клаўс, а сам зноў наступіў на мяшок, і скура затрашчала яшчэ мацней. — Што там у цябе? — спытаў гаспадар. — Ды гэта ўсё мой вядзьмак, — сказаў Маленькі Клаўс. — Гаворыць, што не трэба нам есці кашу, — ён ужо начараваў для нас поўную печ усяго: там і мяса, і рыба, і пірог! — Вось дык штука! — закрычаў селянін, хутка адкрыў печ і ўбачыў там выдатныя стравы. Мы ж ведаем, што іх схавала туды яго жонка, а ён падумаў, што гэта ўсё вядзьмак нарабіў! Жонка не стала нічога гаварыць і тут жа ўсё паставіла на стол, а муж з госцем пачалі ўплётваць і мяса, і рыбу, і пірог. Але вось Маленькі Клаўс зноў наступіў на мяшок, скура затрашчала. — А што ён толькі што сказаў? — спытаў селянін. — Ды вось, кажа, што начараваў нам яшчэ тры бутэлькі віна, яны таксама ў печы, — адказаў Маленькі Клаўс. Давялося гаспадыні выцягнуць і віно. Селянін выпіў шклянку, другую, і яму стала так весела! Так, такога ведзьмака, як у Маленькага Клаўса, ён не супраць быў займець! — А можа ён вызваць чорта? — спытаў селянін. — Вось на каго б я паглядзеў; мне ж цяпер весела! — Магчыма, — сказаў Маленькі Клаўс, — мой вядзьмак можа зрабіць усё, што я захачу. Праўда? — спытаў ён у мяшка, а сам наступіў на яго, і зноў скура затрашчала. — Чуеш? Ён адказвае «так». Толькі чорт вельмі пачварны, не варта і глядзець на яго! — Ну, а я яго ніколечкі не баюся. А які ён на выгляд? — Ды выліты дзяк! — Цьфу! — плюнуў селянін. — Вось брыдота! Трэба табе сказаць, што я бачыць не магу дзякаў! Але ўсё роўна, я ж ведаю, што гэта чорт, і мне будзе не так прыкра! Да таго ж я цяпер набраўся храбрасці, гэта вельмі дарэчы! Толькі няхай ён не падыходзіць вельмі блізка! — А вось я зараз скажу ведзьмаку! — вымавіў Маленькі Клаўс, наступіў на мяшок і прыслухаўся. — Ну што? — Ён загадвае табе пайсці і адкрыць вунь той куфар у куце: там прыціх чорт. Толькі прытрымлівай вечка, а то ён выскачыць. — А ты памажы прытрымаць! — сказаў селянін і падышоў да куфра, куды жонка схавала дзяка. Дзяк быў ні жывы ні мёртвы са страху. Селянін прыадчыніў вечка і заглянуў у куфар. — Тфу! Бачыў, бачыў! — закрычаў ён і адскочыў убок. — Якраз наш дзяк. Вось брыдота! Такую непрыемнасць трэба было запіць, і яны пілі да позняй ночы. — Ведзьмака гэтага ты мне прадай! — сказаў селянін. — Прасі колькі хочаш, хоць поўную мерку грошай! — Не, не магу, — сказаў Маленькі Клаўс. — Падумай, колькі мне з яго ўзяць! — сказаў селянін і пачаў угаворваць Маленькага Клаўса. — Ну добра, — адказаў нарэшце Маленькі Клаўс, — няхай будзе па-твойму! Ты са мной ласкавым быў, пусціў мяне начаваць, дык бяры майго ведзьмака за мерку грошай, толькі насыпай паўней! — Добра, — сказаў селянін. — Але ты павінен узяць і куфар, я і гадзіны не хачу трымаць яго ў сябе дома. Хто ведае, можа, чорт усё яшчэ сядзіць там. Маленькі Клаўс аддаў селяніну свой мяшок з высушанай скурай і атрымаў за яго поўную мерку грошай, ды яшчэ вялікую тачку, каб было на чым везці грошы і куфар. — Бывай! — сказаў Маленькі Клаўс і пакаціў тачку з грашыма і з куфрам, у якім усё яшчэ сядзеў дзяк. За лесам працякала вялікая блакітная рака, такая быстрая, што ледзь можна было справіцца з плынню. Праз раку быў перакінуты новы мост. Маленькі Клаўс стаў пасярэдзіне моста і сказаў наўмысна як можна гучней, каб дзяк пачуў: — Нашто мне гэты бязглузды куфар? Ён такі цяжкі, нібы напакаваны каменнямі! Я зусім замучыўся з ім. Кіну я яго ў рэчку: прыплыве ён да мяне дамоў сам — добра, а не прыплыве — і не трэба! Потым ён узяўся за куфар адной рукой і злёгку прыпадняў яго, нібы збіраючыся спіхнуць у ваду. — Пачакай! — закрычаў у куфры дзяк. — Выпусці спачатку мяне! — Ай! — ускрыкнуў Маленькі Клаўс, прыкідваючыся, што напалохаўся. — Ён усё яшчэ тут! У ваду яго хутчэй! Няхай топіцца! — Не, не! Гэта не чорт, гэта я! — крычаў дзяк. — Выпусці мяне, я табе дам поўную мерку грошай! — Вось гэта іншая справа! — сказаў Маленькі Клаўс і адчыніў куфар. Дзяк імгненна выскачыў адтуль і спіхнуў пусты куфар у ваду. Потым яны пайшлі да дзяка, і Маленькі Клаўс атрымаў яшчэ мерку грошай. Цяпер тачка была поўная. — А конь прынёс мне добры барыш! — сказаў сабе Маленькі Клаўс, калі прыйшоў дамоў і высыпаў на падлогу кучу грошай. — Вось Вялікі Клаўс раззлуецца, калі даведаецца, як я разбагацеў ад свайго адзінага каня! Толькі няхай не чакае, каб я сказаў яму ўсю праўду! І ён паслаў да Вялікага Клаўса хлопчыка папрасіць мерку, якой мераюць зерне. «Нашто яна яму спатрэбілася?» — падумаў Вялікі Клаўс і злёгку памазаў дно меры дзёгцем, авось, маўляў, да чаго-небудзь ды прыклеіцца. Так яно і адбылося: атрымаўшы мерку, Вялікі Клаўс убачыў, што да дна прыклеіліся тры новенькія сярэбраныя манеткі. — Вось дык штука! — сказаў Вялікі Клаўс і тут жа пабег да Маленькага Клаўса. — Адкуль у цябе гэтулькі грошай? — Я прадаў учора вечарам скуру свайго каня. — З барышом прадаў! — сказаў Вялікі Клаўс, пабег дамоў, узяў тапор і забіў усіх сваіх чатырох коней, зняў з іх скуры і выправіўся ў горад прадаваць іх. — Скуры! Скуры! Каму патрэбны скуры! — крычаў ён на вуліцы. Усе шаўцы і гарбары збегліся да яго і пачалі пытацца колькі ён просіць за скуры. — Мерку грошай за штуку! — адказваў Вялікі Клаўс. — Ды што ты? — абураліся пакупнікі: у нас гэтулькі грошай няма, каб іх меркамі мераць! — Скуры! Скуры! Каму патрэбны скуры! — крычаў ён зноў і ўсім, хто пытаўся, колькі каштуюць гэтыя скуры, адказваў: — Мерку грошай за штуку! — Ды ён нас абдурвае! — закрычалі шаўцы і гарбары, пахапалі хто папругі, хто скураныя фартукі і пачалі хвастаць імі Вялікага Клаўса. — «Скуры! Скуры!» — перадражнівалі яны яго. — Вось мы пакажам табе скуры! Вон з горада! І Вялікі Клаўс — дай, божа, ногі! Ніколі яго так не білі! — Ну, — сказаў ён, дабраўшыся дамоў, — заплаціць жа мне за гэта Маленькі Клаўс! Заб'ю яго! А ў Маленькага Клаўса якраз памерла старая бабуля; яна не вельмі ладзіла з ім, была злая і скупая, але ён усё-такі вельмі шкадаваў яе і паклаў на ноч у сваю цёплую пасцель — раптам сагрэецца і ажыве, — а сам усеўся на крэсле ў кутку: яму не ўпершыню было так начаваць. Ноччу дзверы адчыніліся, і ўвайшоў Вялікі Клаўс з тапаром у руках. Ён ведаў, дзе стаіць ложак Маленькага Клаўса, падышоў да яго і стукнуў па галаве таго, хто на ім ляжаў. Думаў, што гэта Маленькі Клаўс, а там ляжала мёртвая бабуля. — Вось табе! Не будзеш мяне абдурваць! — сказаў Вялікі Клаўс і пайшоў дамоў. — Ну і ліхадзей! — сказаў Маленькі Клаўс. — Гэта ён мяне хацеў забіць! Добра, што бабуля была мёртвая, а то ёй бы не паздаровілася! Потым ён апрануў бабулю ў святочны касцюм, папрасіў у суседа каня, запрог яго ў калёсы, добра пасадзіў старую на задняе сядзенне, каб яна не звалілася, калі паедуць, і паехаў з ёй праз лес. Калі сонейка ўзнялося, яны пад'ехалі да вялікай карчмы. Маленькі Клаўс спыніўся і пайшоў перакусіць. У гаспадара карчмы было шмат грошай, і сам ён быў чалавек добры, але такі гарачы, быццам быў начынены перцам і табакай. — Дзень добры! — сказаў ён Маленькаму Клаўсу. — Чаго гэта ты з самага ранку так расфранціўся? — Ды вось, — адказваў Маленькі Клаўс, — трэба з бабуляй у горад з'ездзіць; яна там, у калёсах, засталася — ніяк не хоча злазіць. Калі ласка, занясіце ёй туды шкляначку мёду. Толькі гаварыце з ёй гучней: яна глухаватая! — Добра, — згадзіўся гаспадар, узяў вялікую шклянку мёду і панёс бабулі, а тая сядзела ў калёсах прамая, як палка. — Вось унучак прыслаў вам шкляначку мёду! — сказаў гаспадар, калі падышоў да калёсаў, але бабуля не адказала і нават не паварушылася. — Чуеце? — закрычаў гаспадар з усёй сілы. — Ваш унук пасылае вам шкляначку мёду! Яшчэ раз пракрычаў ён тое ж самае і яшчэ раз, а яна ўсё не варушыцца; тады ён раззлаваўся і кінуў ёй у твар шклянку, так што мёд пацёк у яе па носё, а сама яна павалілася. Маленькі ж Клаўс не прывязваў яе, а проста прыставіў да лаўкі. — Што ты зрабіў? — залямантаваў Маленькі Клаўс, выбег з дзвярэй і схапіў гаспадара за варатнік. — Ты маю бабулю забіў! Паглядзі, якая ў яе дзірка ў ілбе! — Вось гэта бяда! — завойкаў гаспадар, развёўшы рукі. — І ўсё гэта з-за маёй гарачнасці! Маленькі Клаўс, дружа ты мой, я табе поўную мерку грошай дам і бабулю тваю пахаваю, як сваю ўласную, толькі маўчы пра гэта, а то мне адсякуць галаву, а гэта ж вельмі непрыемна! І вось Маленькі Клаўс атрымаў поўную мерку грошай, а гаспадар пахаваў яго старую бабулю, як сваю ўласную. Маленькі Клаўс вярнуўся дамоў зноў з вялікай кучай грошай і адразу ж паслаў да Вялікага Клаўса хлопчыка папрасіць мерку. — Як так? — здзівіўся Вялікі Клаўс. — Хіба я не забіў яго? Трэба паглядзець самому! І ён сам панёс мерку Маленькаму Клаўсу. — Адкуль гэта ў цябе такая куча грошай? — спытаўся ён і аж вытрашчыў вочы ад здзіўлення. — Ты ж забіў не мяне, а маю бабулю, — сказаў Маленькі Клаўс, — і я яе прадаў за мерку грошай! — З барышом прадаў! — сказаў Вялікі Клаўс, пабег дамоў, узяў тапор і забіў сваю старую бабулю, потым паклаў яе на калёсы, прыехаў з ёй у горад да аптэкара і прапанаваў яму купіць мёртвае цела. — Чыё яно, і дзе вы яго ўзялі? — спытаў аптэкар. — Гэта мая бабуля! — адказаў Вялікі Клаўс. — Я забіў яе, каб прадаць за мерку грошай! — Госпадзі, памілуй! — усклікнуў аптэкар. — Вы самі не ведаеце, што гаворыце! Глядзіце, гэта ж можа каштаваць вам галавы! І ён растлумачыў Вялікаму Клаўсу, што ён такое нарабіў, які ён нядобры чалавек і як яго за гэта пакараюць. Вялікі Клаўс перапалохаўся, мігам вылецеў з аптэкі, сеў на калёсы, сцебануў коней і паімчаўся дамоў. Аптэкар і ўвесь народ падумалі, што ён звар'яцеў, і таму не затрымалі яго. — Заплаціш ты мне за гэта, заплаціш, Маленькі Клаўс! — сказаў Вялікі Клаўс, выехаўшы на дарогу, і як толькі дабраўся дамоў, узяў вялікі мяшок, пайшоў да Маленькага Клаўса і сказаў: — Ты зноў абдурыў мяне? Спярша я забіваў сваіх коней, а цяпер і бабулю! Усё гэта рабіў па тваёй міласці. Але ўжо больш ты мяне не абдурыш! І ён схапіў Маленькага Клаўса і запіхнуў яго ў мяшок, а мяшок завязаў, закінуў за плечы і крыкнуў: — Пайду ўтаплю цябе! Да ракі было не блізка, і Вялікаму Клаўсу было вельмі цяжка несці Маленькага. Дарога ішла каля царквы, адтуль чуліся гукі аргана, ды і вернікі прыгожа спявалі хорам. Вялікі Клаўс паставіў мяшок з Маленькім Клаўсам каля царкоўных дзвярэй і падумаў, што не дрэнна было б зайсці ў царкву, паслухаць псалом, а потым ужо ісці далей. Маленькі Клаўс не мог вылезці з мяшка сам, а ўвесь народ быў у царкве. І вось Вялікі Клаўс зайшоў у царкву. — Ох, ох! — уздыхаў Маленькі Клаўс, круцячыся ў мяшку, але, як ён ні стараўся, развязаць мяшок яму не ўдавалася. У гэты час ішоў побач стары, сівы як голуб пастух з вялікай кульбай у руках; ён паганяў ёю статак. Каровы і быкі наляцелі на мяшок з Маленькім Клаўсам і павалілі яго. — О-ох! — уздыхнуў Маленькі Клаўс. — Такі я малады яшчэ, а ўжо трэба выпраўляцца ў царства нябеснае! — А я, няшчасны, такі стары, лядачы і ўсё не магу трапіць туды! — сказаў пастух. — Дык развяжы мяшок, — закрычаў Маленькі Клаўс. — Лезь на маё месца — хутка трапіш туды! — З задавальненнем! — сказаў пастух і развязаў мяшок, а Маленькі Клаўс імгненна выскачыў на волю. — Цяпер ты будзеш наглядаць за статкам! — сказаў стары і залез у мяшок. Маленькі Клаўс завязаў яго і пагнаў статак далей. Трошкі пазней выйшаў з царквы Вялікі Клаўс, закінуў мяшок за плечы, і яму адразу здалося, што мяшок палягчэў, — Маленькі ж Клаўс важыў амаль удвая больш, чым стары пастух. «Бач як цяпер лёгка стала! А ўсё таму, што я праслухаў псалом!» — падумаў Вялікі Клаўс, дайшоў да шырокай і глыбокай ракі, кінуў туды мяшок з пастухом і, думаючы, што там сядзіць Маленькі Клаўс, закрычаў: — Ну вось, цяпер не будзеш мяне абдурваць! Пасля гэтага пайшоў ён дамоў, але ля самага раздарожжа сустрэў... Маленькага Клаўса з вялікім статкам! — Вось табе і раз! — закрычаў Вялікі Клаўс. — Хіба не ўтапіў цябе? — Вядома, утапіў! — сказаў Маленькі Клаўс. — Паўгадзіны назад ты кінуў мяне ў раку! — Дык дзе ж ты ўзяў такі вялікі статак? — спытаў Вялікі Клаўс. — А гэта вадзяны статак! — адказаў Маленькі Клаўс. — Я раскажу табе цэлую гісторыю. Дзякуй, што ты ўтапіў мяне. Цяпер я стаў багатым, як бачыш! А страшна мне было ў мяшку! Вецер так і засвістаў у вушах, калі ты кінуў мяне ў халодную ваду! Я адразу пайшоў на дно, але не пабіўся, — там унізе расце такая пяшчотная, мяккая трава, на яе я і ўпаў. Мяшок адразу ж развязаўся, і цудоўная дзяўчына ў белай як снег сукенцы, з вяночкам зялёным на мокрых валасах, падала мне руку і сказала: «А, гэта ты, Маленькі Клаўс? Ну вось, перш за ўсё бяры гэты статак, а трошкі далей адсюль пасецца другі, большы, — ён таксама твой». Тут я ўбачыў, што рака была для вадзяных жыхароў усё роўна як дарога: яны ездзілі і хадзілі па дне ад самага возера і да таго месца, дзе рака канчаецца. Ах, як там было прыгожа! Якія кветкі, якая свежая трава! А рыбкі шныпарылі каля маіх вушэй якраз так, як у нас тут птушкі! Якія прыгожыя людзі трапляліся мне насустрач і якія цудоўныя статкі пасвіліся каля загарадзяў і канаў! — Чаму ж вы так хутка вярнуліся? — спытаў Вялікі Клаўс. — Мяне б не выманілі адтуль, калі там так прыгожа! — А я гэта не так сабе зрабіў! — сказаў Маленькі Клаўс. — Ты чуў, што вадзяная дзяўчына загадала мне пайсці па другі статак, які пасецца на дарозе ўсяго за адну вярсту адтуль? Дарогай яна называе раку — іншай дарогі яны ж там не ведаюць, — а рака так пятляе, што мне давялося б зрабіць вялікі круг. Вось я і рашыўся выбрацца на сушу ды пайсці напрамкі да таго месца, дзе чакае мяне статак; так я скарачу амаль паўмілі! — Эх, які шчасліўчык! — сказаў Вялікі Клаўс. — А як ты думаеш, атрымаю я статак, калі спушчуся на дно? — Вядома! — сказаў Маленькі Клаўс. — Толькі я не магу цягнуць цябе ў мяшку да ракі, ты вельмі цяжкі. А вось калі хочаш, дайдзі сам ды залезь у мяшок, а я з задавальненнем цябе скіну ў ваду! — Дзякуй! — сказаў Вялікі Клаўс. — Але калі я не атрымаю там статак, я цябе паб'ю, так і ведай! — Ну-ну, не злуйся, — сказаў Маленькі Клаўс, і яны пайшлі да ракі. Калі статак убачыў ваду, дык кінуўся да яе; жывёле вельмі хацелася піць. — Паглядзі, як яны спяшаюцца! — сказаў Маленькі Клаўс. — Бач, як засумавалі па вадзе: дамоў, на дно, відаць, захацелася! — Але ты спярша памажы мне, а не дык я цябе паб'ю! — сказаў Вялікі Клаўс і залез у вялікі мяшок, які ляжаў на спіне ў аднаго з быкоў. — Ды пакладзі мне ў мяшок камень, а то я, мусіць, не пайду на дно! — Пойдзеш! — сказаў Маленькі Клаўс, але ўсё-такі паклаў у мяшок вялікі камень, моцна завязаў мяшок і спіхнуў яго ў ваду. Боўць! І Вялікі Клаўс пайшоў прама на дно. — Ох, баюся, не знойдзе ён там ні кароў, ні быкоў! — сказаў Маленькі Клаўс і пагнаў свой статак дамоў.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||
|
© Василий Петрович Sеменов 2001-2012 
Сайт оптимизирован для просмотра с разрешением 1024х768
НЕ РАЗРЕШАЕТСЯ КОММЕРЧЕСКОЕ ИСПОЛЬЗОВАНИЕ МАТЕРИАЛОВ САЙТА!
