Случайный отрывок из текста: Райнер Мария Рильке. Об Искусстве. Дальние виды
... Тогда он попросил:
— Поведи меня к Богу.
Она повела его за собой во врата Сан Никколо и была рядом с ним, как свет, в прохладной тени переулка. Рука в руке, словно возглавляя какое-то длинное праздничное шествие, взошли они по ступеням этой церквушки. Там, внутри, они долго молились, стоя на коленях, — одни посреди всех.
И тогда Бог стал очень богат. ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский Украинский Французский и Русский Английский Белорусский Украинский Французский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 3, средняя: 4.3 (от 1 до 5)

Свінапас

Жыў-быў бедны прынц. Каралеўства ў яго было зусім маленькае, але якое-ніякое, а ўсё ж каралеўства, — хоць ажаніся, і вось ажаніцца ён якраз і хацеў.

Яно, вядома, дзёрзка было ўзяць ды спытаць дачку імператара: «Пойдзеш за мяне?» Але ён асмеліўся. Імя ў яго было вядомае на ўвесь свет, і сотні прынцэс сказалі б яму дзякуй, але што адкажа імператарская дачка?

А вось паслухаем.

На магіле ў прынцавага бацькі рос ружовы куст, ды які прыгожы! Квітнеў ён толькі раз у пяць год, і распускалася на ім адна-адзіная ружа. Затое салодкі быў яе водар, панюхаеш — і адразу забудуцца ўсе твае гаркоты і турботы. А яшчэ быў у прынца салавей, і спяваў ён так, быццам у горлейку ў яго былі сабраны ўсе самыя цудоўныя напевы на свеце. Вось і вырашыў прынц падарыць прынцэсе ружу і салаўя. Паклалі іх у вялікія срэбныя куфэркі і адаслалі ёй.

Загадаў імператар прынесці куфэркі да сябе ў вялікую залу — прынцэса гуляла там у госці са сваімі фрэйлінамі, бо іншых спраў у яе не было. Убачыла прынцэса куфэркі з падарункамі, запляскала ў ладкі ад радасці.

— Ах, калі б тут была маленькая кіска! — сказала яна.

Але з'явілася цудоўная ружа.

— Ах, як хораша зроблена! — уголас сказалі фрэйліны.

— Мала сказаць хораша, — адгукнуўся імператар, — проста нядрэнна.

Толькі прынцэса пакратала ружу і ледзь не заплакала.

— Фі, тата! Яна не штучная, яна сапраўдная.

— Фі! — уголас паўтарылі прыдворныя. — Сапраўдная!

— Пачакаем сердаваць! Паглядзім спачатку, што ў другім куфэрку! — сказаў імператар.

І вось выпырхнуў з куфэрка салавей і запеў так дзіўна, што спачатку ні да чаго і прычапіцца было.

— Superbe! Charmant! (Непараўнана! Цудоўна! (фр.)) — сказалі фрэйліны; усе яны балбаталі па-французску адна горш за адну.

— Гэта птушка так нагадвае мне арганчык нябожчыцы імператрыцы! — сказаў адзін стары прыдворны. — Так, так, і гук той жа, і манера!

— Так! — сказаў імператар і заплакаў, як дзіця.

— Спадзяюся, птушка несапраўдная? — спытала прынцэса.

— Сапраўдная! — адказалі пасланцы, якія даставілі падарункі.

— Дык няхай ляціць, — сказала прынцэса і катэгарычна адмовілася прыняць прынца.

Толькі прынц не журыўся; выпацкаў твар чорнай і бурай фарбай, насунуў на вочы шапку і пастукаўся ў дзверы.

— Дзень добры, імператар! — сказаў ён. — Ці не знойдзецца ў вас у палацы месцейка для мяне?

— Шмат вас тут ходзіць ды шукае! — адказваў імператар. — Урэшце, пастой, мне патрэбны свінапас! У нас процьма свіней!

Так і прызначылі прынца свінапасам яго вялікасці і ўбогую каморку побач са свінарнікам адвялі, і там ён павінен быў жыць. Ну вось, праседзеў ён цэлы дзень за работай і да вечара зрабіў цудоўны маленькі гаршчочак. Увесь абвешаны бразготкамі гаршчочак, і калі ў ім што-небудзь варыцца, бразготкі вызваньваюць даўнейшую песеньку:

Ах, мой мілы Аўгусцін,

Усё прайшло, прайшло, прайшло!

Але самае забаўнае ў гаршчочку тое, што калі патрымаць над ім у пары палец — адразу можна даведацца, што ў каго гатуецца ў горадзе. Няма слоў, гэта было цікавей, чым ружа.

Аднойчы прагульваецца прынцэса з усімі фрэйлінамі і раптам чуе мелодыю, што вызвоньваюць бразготкі. Стала яна на месцы, а сама так уся і ззяе, таму што таксама ўмела найграваць «Ах, мой мілы Аўгусцін», — толькі гэту мелодыю і толькі адным пальцам.

— Ах, гэта ж і я гэтак магу! — сказала яна. — Свінапас у нас, мабыць, адукаваны. Паслухайце, хай хто-небудзь пойдзе і спытае, колькі каштуе гэты інструмент.

І вось адной з фрэйлін давялося прайсці да свінапаса, толькі яна надзела для гэтага драўляныя чаравікі.

— Што возьмеш за гаршчочак? — спытала яна.

— Дзесяць пацалункаў прынцэсы! — адказваў свінапас.

— Госпадзі памілуй!

— Ды ўжо ніяк не меней! — адказваў свінапас.

— Ну, што ён сказаў? — спытала прынцэса.

— Гэта і вымавіць немагчыма! — адказвала фрэйліна. — Гэта жахліва!

— Дык шапні на вуха!

І фрэйліна шапнула прынцэсе.

— Які недалікатны! — сказала прынцэса і пайшла далей, ды не паспела зрабіць і некалькі крокаў, як бразготкі зноў зазвінелі так слаўна:

Ах, мой мілы Аўгусцін,

Усё прайшло, прайшло, прайшло!

— Паслухай, — сказала прынцэса, — ідзі спытай, можа, ён згодзіцца на дзесяць пацалункаў маіх фрэйлін?

— Не, дзякуй! — адказваў свінапас. — Дзесяць пацалункаў прынцэсы, альбо гаршчочак застанецца ў мяне.

— Якая нудота! — сказала прынцэса. — Ну, станьце наўкол мяне, каб ніхто не бачыў!

Захінулі фрэйліны прынцэсу, растапырылі спадніцы, і свінапас атрымаў дзесяць пацалункаў прынцэсы, а прынцэса — гаршчочак.

Вось дык радасці было! Увесь вечар і ўвесь наступны дзень стаяў на агні гаршчочак, і ў горадзе не засталося ніводнай кухні, хай гэта дом камергера альбо шаўца, пра якую прынцэса не ведала, што там гатуюць. Фрэйліны скакалі ад радасці і пляскалі ў ладкі.

— Мы ведаем, у каго сёння салодкі суп і блінчыкі! Ведаем, у каго каша і свіныя катлеты! Як цікава!

— У вышэйшай ступені цікава! — пацвердзіла обер-гафмайстэрына.

— Але толькі трымайце язык за зубамі, я ж дачка імператара.

— Змілуйцеся! — сказалі ўсе.

А свінапас — гэта значыць прынц, але для іх ён быў па-ранейшаму свінапас — дарма часу не губляў і змайстраваў трашчотку. Варта пакруціць ёю ў паветры — і вось ужо яна сыпле ўсімі вальсамі і полькамі, якія толькі ёсць на свеце.

— Гэта ж suреrbе! — сказала прынцэса, ідучы міма. — Проста не чула нічога лепшага! Паслухайце, спытайце, што ён хоча за гэты інструмент. Толькі цалавацца я болей не стану!

— Ён патрабуе сто пацалункаў прынцэсы! — паведаміла фрэйліна, выйшаўшы ад свінапаса.

— Ды ён, відаць, вар'ят! — сказала прынцэса і пайшла далей, але, зрабіўшы два крокі, спынілася. — Мастацтва трэба заахвочваць! — сказала яна. — Я дачка імператара. Скажыце яму, я згодна на дзесяць пацалункаў, як учора, а астатнія хай атрымае з маіх фрэйлін!

— Ах, нам так не хочацца! — сказалі фрэйліны.

— Якое глупства! — сказала прынцэса. — Ужо калі я магу цалаваць яго, то вы і тым болей. Не забывайце, што я кармлю вас і плачу вам жалаванне!

Давялося фрэйліне яшчэ раз схадзіць да свінапаса.

— Сто пацалункаў прынцэсы! — сказаў ён. — А не — кожны застанецца пры сваім.

— Станьце наўкол! — сказала прынцэса, і фрэйліны абступілі яе і свінапаса.

— Гэта што яшчэ за зборышча ля свінарніка? — спытаў імператар, выйшаўшы на балкон. Ён працёр вочы і надзеў акуляры. — Не інакш як фрэйліны ізноў нешта выдумалі! Трэба пайсці паглядзець.

І ён выпрастаў заднікі сваіх туфляў — туфлямі яму служылі стаптаныя чаравікі. І-эх, як хутка ён пайшоў!

Спусціўся імператар у двор, падкрадваецца паціхеньку да фрэйлінаў, а тыя толькі тым і занятыя, што пацалункі лічаць: гэта ж трэба, каб справа зладзілася як належыць і свінапас атрымаў роўна столькі, колькі прызначана, — ні больш ні менш. Вось чаму ніхто не заўважыў імператара, а ён прыўстаў на дыбачкі і глянуў.

— Гэта што яшчэ такое? — сказаў ён, убачыўшы, што прынцэса цалуе свінапаса, ды як стукне іх туфлем па галаве!

Здарылася гэта ў тую хвіліну, калі свінапас атрымаў свой восемдзесят шосты пацалунак.

— Неrаus (Вон! (ням.))! — у гневе сказаў імператар і выштурхаў прынцэсу са свінапасам за межы сваёй дзяржавы.

Стаіць і плача прынцэса, свінапас лаецца, а дождж так і палівае.

— Якая я гаротная! — галосіць прынцэса. — Хай бы я выйшла за цудоўнага прынца! Якая я няшчасная!

А свінапас зайшоў за дрэва, сцёр з твару чорную і бурую фарбу, скінуў брудную вопратку — і вось перад ёй ужо прынц у царскім адзенні, ды такі прыгожы, што прынцэса міжвольна зрабіла рэверанс.

— Цяпер я пагарджаю табою! — сказаў ён. — Ты не захацела выйсці за сумленнага прынца. Ты нічога не зразумела ні ў салаўі, ні ў ружы, затое магла цалаваць за забаўкі свінапаса. Так табе і трэба!

Ён пайшоў да сябе ў каралеўства і зачыніў дзверы на засаўку. А прынцэсе толькі і заставалася стаяць ды спяваць:

Ах, мой мілы Аўгусцін,

Усё прайшло, прайшло, прайшло!

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 3, средняя: 4.3 (от 1 до 5)