Случайный отрывок из текста: Фарид ад-дин Аттар. Рассказы о святых. Хазрат Рабийа Басри
... Однажды Хазрат Малик Динар пришел к Рабийе засвидетельствовать свое почтение. В ее лачуге он обнаружил разбитый кувшин с водой для питья и омовений, камень, используемый вместо подушки, и рваную циновку, заменяющую ей постель. Гость сказал:
— Если ты позволишь, я попрошу своего богатого знакомого обеспечить тебя всем необходимым.
— Разве есть один Бог, Который помогает мне, и другой, Который помогает ему? Если нет, то может ли Он забыть про меня из-за моей бедности и помнить о нем благодаря его богатствам? Истина в том, что Он не забывает ни о ком, поэтому мы не должны Ему ни о чем напоминать. Он знает, что для нас лучше, и соответственно раздает свои милости или лишает их. ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский Французский Испанский и Русский Английский Белорусский Французский Испанский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 0, средняя: 0.0 (от 1 до 5)

Ганс Даўбешка

Нанава пераказаная даўняя гісторыя

Быў у адной вёсцы стары маёнтак, а ў старым маёнтку жыў стары пан. У яго было два сыны, ды такія разумныя, што калі б яны і палову таго розуму мелі, дык і то ім хапіла б. Абодва яны збіраліся пасватацца да каралеўны, і ў гэтым не было нічога асаблівага, бо яна сама абвясціла, што выйдзе замуж за самага разумнага, хто здолее перагаварыць яе.

Абодва браты рыхтаваліся да сватання восем дзён, на большае ў іх часу не заставалася, але і гэтага ім было досыць: яны шмат чаго зналі і былі хлопцы хоць куды. Адзін вывучыў на памяць увесь лацінскі слоўнік і мясцовыя газеты за тры гады і мог іх пераказаць не толькі ад пачатку да канца, а і наадварот — ад канца да пачатку. Другі вывучыў назубок збор законаў, ведаў усё, што належыць ведаць муніцыпальнаму радцу, і мог разважаць пра дзяржаўныя справы. Апрача таго, ён умеў вышываць падцяжкі, — во які быў майстар! І кожны з іх даводзіў: «З каралеўнаю ажанюся я!»

Бацька даў ім па добрым кані: таму, што ведаў на памяць слоўнік і газеты, — каня чорнага як вугаль, а таму, што меў дзяржаўны розум і ўмеў вышываць, — каня белага як малако. Браты змазалі сабе губы рыбіным тлушчам, каб рот лягчэй і хутчэй адкрываўся, і сабраліся ў дарогу. Усе слугі высыпалі на двор паглядзець, як маладыя панічы пасядуць на коней. Прыйшоў і трэці брат, — братоў жа было тры, але трэцяга, малодшага, ніхто не лічыў: далёка яму было да сваіх вучоных братоў, і звалі яго проста Ганс Даўбешка.

— Куды гэта вы? І чаго гэтак разадзеліся? — спытаў ён.

— У палац едзем, каралеўну сабе «выгаворваць». А ты што, не чуў хіба? Пра гэта ж ва ўсе званы звоняць.

І яны расказалі яму пра сваё сватанне.

— Вунь яно што! Дык і я з вамі! — сказаў Ганс Даўбешка.

Але браты толькі пасмяяліся з яго і паехалі.

— Бацька, дай мне каня! — закрычаў Ганс Даўбешка. — Вельмі ж мне захацелася жаніцца. Выбера мяне каралеўна — добра, а не выбера — я сам яе забяру!

— Не мялі языком абы-што! — асадзіў яго бацька. — Не дам я табе каня. Ты і гаварыць як след не ўмееш! От браты твае — іншая рэч, яны малайцы!

— А калі не даеш каня, дык я вазьму казла! Казёл мой уласны, ён давязе мяне як мае быць!

І Ганс Даўбешка сеў вярхом на казла, стукнуў яго пяткамі пад бакі і памчаўся па гасцінцы. Адно пыл закурэў!

— Вось і я еду! — сказаў сам сабе Ганс Даўбешка і загарланіў песню.

А браты ехалі не спяшаючыся, моўчкі: ім трэба было як след абдумаць пра што і як гаварыць з каралеўнай, каб не даць маху.

— Го-го-го! — крыкнуў Ганс Даўбешка. — Вось і я! Зірніце, што я знайшоў па дарозе!

І ён паказаў братам дохлую варону, што падняў з зямлі.

— Даўбешка! — сказалі браты. — Навошта яна табе?

— Я падару каралеўне!

— Ага, падары! — засмяяліся яны і паехалі далей.

— Го-го-го! Вось і я! — зноў гукнуў Ганс Даўбешка. — Паглядзіце, што яшчэ я знайшоў! Такія рэчы не кожны дзень валяюцца па дарозе!

Браты азірнуліся, каб паглядзець.

— Даўбешка! — сказалі яны. — Гэта ж стары драўляны чаравік, ды нават без верху! Мо і яго таксама падарыш каралеўне?

— А як жа! Падару! — адказаў Ганс Даўбешка.

Браты засмяяліся і паехалі далей.

— Го-го-го! Вось і я! — зноў закрычаў Ганс Даўбешка. — І праўда, — чым далей, тым болей! Го-го-го! Такое і не прыдумаеш!

— А ну, што ты яшчэ там знайшоў? — спыталі браты.

— Э, не, не скажу! От зарадуецца каралеўна!

— Тфу! — плюнулі браты. — Ды гэта ж гразь з канавы!

— Ды яшчэ якая! — адказаў Ганс Даўбешка. — Самага лепшага гатунку! Так і цячэ між пальцаў, не ўтрымаць!

І ён наладаваў сабе поўную кішэню гразі.

А браты прыпусцілі наўгалоп і прыехалі на гадзіну раней за Ганса.

Каля гарадскіх варотаў жаніхоў нумаравалі па парадку і ставілі ў шарэнгі па шэсць чалавек у кожнай. Ставілі іх так блізка адзін да аднаго, што яны ні паварушыцца, ні ўзняць рукі не маглі. І правільна рабілі, бо інакш паміж імі ўсчалася б бойка, бо кожнаму хацелася быць наперадзе.

Усе астатнія жыхары краіны тоўпіліся каля палаца і зазіралі ў вокны, каб паглядзець, як каралеўна прымае жаніхоў. Жаніхі заходзілі ў залу адзін за адным. І як толькі заходзілі, дык адразу трацілі ўсё сваё красамоўства: у іх нібы мову адбірала.

— Не гадзіцца! — крычала каралеўна. — Вон!

І вось зайшоў старэйшы брат, той, што ведаў на памяць увесь слоўнік. Але, пакуль ён стаяў у шарэнгах, дык пазабываў усё дазвання, а тут яшчэ падлога пад нагамі рыпіць, столь люстраная, так што бачыш сябе дагары нагамі, каля кожнага акна па тры пісары і адзін муніцыпальны радца, і ўсе запісваюць кожнае слова размовы, каб надрукаваць у газеце, якая прадаецца на рагу за два скілінгі, — страх ды годзе! Да таго ж у пакоі палілася ў печы, і яна разагрэлася дачырвана.

— Ну і горача тут! — сказаў нарэшце жаніх.

— Гэта таму, што бацька надумаўся сёння пеўнікаў засмажыць! — абазвалася каралеўна.

Жаніх ажно рот разявіў: не чакаў ён такой размовы і не мог вымавіць ні слова, хоць яму хацелася адказаць як мага дасціпней.

— Э-э! — прамямліў ён.

— Не гадзіцца! — сказала каралеўна. — Вон!

Давялося яму пайсці ні з чым. Тады зайшоў другі брат.

— Ух, як тут горача! — пачаў ён.

— Ага, мы смажым сёння пеўнікаў, — адказала каралеўна.

— Як? Што? Каго?.. — перапытаў ён.

І ўсе пісары запісалі: «Як? Што? Каго?»

— Не гадзіцца! — сказала каралеўна. — Вон!

І тут з'явіўся Ганс Даўбешка. Ён заехаў на казле проста ў залу.

— Ну і гарачыня! — прабурчаў ён.

— Гэта я пеўнікаў смажу! — адказала каралеўна.

— От шанцуе! — усклікнуў Ганс Даўбешка. — Дык і маю варону можна будзе засмажыць?

— Можна! — адказала каралеўна. — А ў цябе ёсць у чым смажыць? У мяне няма ні рондаля, ні патэльні.

— А ў мяне ёсць! — сказаў Ганс Даўбешка. — Вось пасудзіна, нават з ручкаю!

І ён выцягнуў з кішэні стары драўляны чаравік і паклаў у яго варону.

— Ды гэта ж цэлы абед! — сказала каралеўна. — Але дзе нам узяць падліўкі?

— А ў мяне ў кішэні! — адказаў Ганс Даўбешка. — У мяне яе столькі, што дзяваць няма куды, хоць выкідвай!

І ён зачэрпнуў з кішэні жменю гразі.

— Вось гэта мне падабаецца! — усклікнула каралеўна. — На ўсё ў цябе гатовы адказ, па слова ў кішэнь не лезеш. Таму я выйду за цябе замуж! Але ці ведаеш ты, што кожнае наша слова запісваецца і заўтра трапіць у газеты? Бачыш, каля кожнага акна стаяць па тры пісары ды яшчэ стары муніцыпальны радца? А радца гэты найгоршы — зусім з розуму выжыў!

Яна ўсё гэта гаварыла, каб напалохаць Ганса. А пісары зарагаталі і запырскалі падлогу чарнілам.

— Ах, вунь вы якія паночкі! — выгукнуў Ганс Даўбешка. — От я зараз пачастую гэтага радцу!

І доўга не думаючы вывернуў кішэню і заляпіў радцу ўвесь твар гразёю.

— Цудоўна! — усклікнула каралеўна. — Да гэтага і я не дадумалася б. Але я яшчэ навучуся!

Так вось і стаў Ганс Даўбешка каралём, ажаніўся, надзеў карону і сеў на трон. Мы даведаліся пра ўсё гэта з газеты, якую выдае муніцыпальны радца, але ёй не варта занадта верыць.

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 0, средняя: 0.0 (от 1 до 5)