Случайный отрывок из текста: Райнер Мария Рильке. Истории о Господе Боге. Из жизни венецианского гетто
... Было осеннее утро, неописуемо ясное. Вещи внизу оставались еще полны темнотой, лишь изредка летучие блики опускались на них, словно на огромные цветы, замирали на мгновенье — и вновь уносились над золотыми контурами города далеко в небо. А там, где они уже пропадали, с этой — самой высокой — крыши можно было увидеть то, чего никогда еще не было видно из гетто: тихий серебряный свет — море. И лишь теперь, когда глаза Эстер привыкли к этому великолепию, она заметила на самом краю крыши коленопреклоненного Мельхиседека. Он поднялся с распростертыми руками и заставил свои немощные глаза вглядеться в медленно разворачивающийся день. Его руки были воздеты, его чело осеняла лучезарная мысль, он словно приносил жертву. И он вновь и вновь падал ниц и прижимал голову к грубому ребристому камню. А внизу, на площади, толпился народ и смотрел наверх. Из толпы поднимались какие-то слова и жесты, но не долетали до одиноко молящегося старца. И старец и новорожденный виделись людям словно в облаках. А старик продолжал гордо выпрямляться и вновь склоняться в смирении, вновь и вновь, без конца. Толпа внизу росла, и никто не отводил от старика глаз: видел ли он море — или Бога, Предвечного, в Славе Его? ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский Французский и Русский Английский Белорусский Французский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 0, средняя: 0.0 (от 1 до 5)

Лёс лопуху

Перад багатаю сядзібай быў разбіты дзівосны сад з рэдкімі дрэвамі і кветкамі. Госці, якія наязджалі ў маёнтак, уголас захапляліся садам; гараджане і навакольныя сельскія жыхары знарок прыязджалі сюды ў нядзелі і святы прасіць дазволу агледзець яго; з'яўляліся сюды з тою ж мэтай і вучні розных школ са сваімі настаўнікамі.

За металічнай агароджай сада, якая аддзяляла яго ад поля, вырас лопух; ён быў такі вялікі, густы і раскідзісты, што па ўсёй справядлівасці заслугоўваў назвы лопухавага куста. Але ніхто не любаваўся на яго, акрамя старога асла, які вазіў каламажку малочніцы. Ён выцягваў сваю доўгую шыю і казаў лопуху:

— Які ты прыгожы! Так бы і з'еў цябе!

Але вяроўка была кароткая, і аслу не ўдавалася дацягнуцца да лопуху.

Неяк у садзе сабралася вялікая кампанія: да гаспадароў прыехалі знатныя госці са сталіцы, маладыя людзі, цудоўныя дзяўчаты, і між імі адна паненка здалёку, з Шатландыі, славутага роду і вельмі багатая. «Зайздросная нявеста!» — казалі халастыя маладыя людзі і іх матулі.

Моладзь забаўлялася на лужку, гуляла ў кракет, затым усе накіраваліся ў сад; кожная паненка сарвала кветку і ўваткнула яе ў пятліцу аднаго з маладых людзей. А юная шатландка доўга азіралася вакол, выбірала, выбірала, ды так нічога і не выбрала; ні адна з садовых кветак не прыйшлася ёй да густу. Але вось яна глянула за агароджу, дзе рос лопух, убачыла яго сінявата-чырвоныя пышныя кветкі, усміхнулася і папрасіла сына гаспадара дома сарваць ёй адну з іх.

— Гэта кветка Шатландыі! — сказала яна. — Яна красуецца ў шатландскім гербе. Дайце мне яе!

І ён сарваў самую прыгожую кветку, укалоўшы сабе пры гэтым пальцы, быццам яна расла на калючай шыпшыне.

Паненка прасунула кветку маладому чалавеку ў пятліцу, ён быў вельмі задаволены гэтым, ды і кожны з астатніх маладых людзей ахвотна б аддаў сваю шыкоўную садовую кветку, каб толькі атрымаць з ручак цудоўнай шатландкі хоць лопух. Але ўжо калі быў усцешаны гаспадароў сын, то што ж адчуў сам лопух? Яго як быццам акрапіла расою, асвяціла сонейкам.

«Аднак я важней, чым думаў! — сказаў ён пра сябе. — Месца ж маё, бадай, у садзе, а не за дратамі. Вось, праўда, як дзіўна іграе намі лёс! Але цяпер хоць адно з маіх дзяцей перабралася за агароджу, ды яшчэ трапіла ў пятліцу!»

І з таго часу лопух расказваў аб гэтай падзеі кожнаму бутону, які толькі што распускаўся. Не прайшло затым і тыдня, як лопух пачуў навіну — не ад людзей, не ад шчабятлівых пташак, а ад самога паветра, якое ўспрымае і разносіць паўсюдна найменшы гук, што пачуўся ў самых глухіх алеях сада або ва ўнутраных пакоях дома, дзе вокны і дзверы адчынены насцеж. Вецер паведаміў, што малады чалавек, які атрымаў з цудоўных рук шатландкі кветку лопуху, удастоіўся нарэшце атрымаць і руку і сэрца прыгажуні. Слаўная выйшла парачка, упаўне прыстойная партыя.

— Гэта я іх сасватаў! — вырашыў лопух, успамінаючы сваю кветку, якая трапіла ў пятліцу. І кожная кветка, якая толькі распускалася, павінна была выслухаць гэтую гісторыю.

«Мяне, канечне, перасадзяць у сад! — думаў лопух. — Можа быць, нават пасадзяць у гаршчок; цеснавата будзе, ну, ды затое ганарова!»

І лопух так захапіўся гэтай марай, што ўжо з поўнаю ўпэўненасцю казаў: «Я траплю ў гаршчок!» — і абяцаў кожнай сваёй кветачцы, якая паяўлялася зноў, што яна таксама трапіць у гаршчок, а можа быць, нават і ў пятліцу, — вышэй за гэта ўжо трапіць не было куды! Але ні адна з кветак не трапіла ў гаршчок, не кажучы ўжо аб пятліцы. Яны ўбіралі ў сябе паветра і святло, сонечныя промні ўдзень і кропелькі расы ноччу, цвілі, прымалі візіты жаніхоў — пчол і восаў, якія шукалі пасагу, кветкавага соку, атрымлівалі яго і пакідалі кветкі.

— Разбойнікі гэткія! — казаў пра іх лопух. — Так бы і пракалоў іх наскрозь, ды не магу.

Кветкі панікалі галоўкамі, бляклі і завядалі, але на змену ім распускаліся новыя.

— Вы з'яўляецеся якраз своечасова! — казаў ім лопух. — Я з хвіліны на хвіліну чакаю перасадкі туды, за агароджу.

Нявінныя рамонкі і макрычнік слухалі яго з глыбокім здзіўленнем, шчыра верачы кожнаму яго слову.

А стары асёл, які цягаў каламажку малочніцы, стаяў на прывязі каля дарогі і любоўна касавурыўся на квітучы лопух, але вяроўка была кароткая, і ён ніяк не мог дацягнуцца да куста.

Лопух так многа думаў аб сваім родзічы, шатландскім лопусе, што пад канец паверыў у сваё паходжанне з Шатландыі і ў тое, што іменна яго бацькі і красаваліся ў гербе краіны. Вялікая гэта была думка, але чаму б такому вялікаму лопуху і не мець вялікіх думак?

— Іншы раз паходзіш з такой славутай сям'і, што не асмелішся і здагадвацца аб тым! — сказала крапіва, якая расла непадалёк, у яе таксама было нейкае цьмянае адчуванне, што пры належным доглядзе і яна магла ператварыцца ў кісяю!

Лета прайшло, прайшла і восень, лісце з дрэў асыпалася, кветкі набылі больш яркую афарбоўку, але амаль страцілі свой пах. Вучань садоўніка распяваў у садзе з таго боку металічных прутоў:

Уверх на горку,

Уніз пад горку

Хуткі час бяжыць!

Маладзенькія елачкі ў лесе пачалі ўжо мардавацца перадкалядным сумам, але да каляд было яшчэ далёка.

— А я ўсё яшчэ тут стаю! — сказаў лопух. — Нікому як быццам і справы да мяне няма, а я ж наладзіў вяселле! Яны заручыліся, ды і пажаніліся вось ужо тыдзень таму назад! Што ж, сам я кроку не зраблю — не магу!

Прайшло яшчэ некалькі тыдняў. На лопусе красавалася ўжо толькі адна кветка, апошняя, але вялікая і пышная. Вырасла яна амаль каля самых каранёў, вецер абвяваў яе холадам, фарбы яе звялі, і чашачка, такая вялікая, быццам у кветкі артышоку, нагадвала цяпер высерабраны сланечнік.

У сад выйшла маладая парачка, муж і жонка. Яны ішлі ўздоўж садовай агароджы, і маладая жанчына зірнула праз яе.

— А вось ён, вялікі лопух! Усё яшчэ стаіць! — усклікнула яна. — Але на ім няма больш кветак!

— Не, бачыш вунь марны цень апошняй! — сказаў муж, паказваючы на высерабраныя рэшткі кветкі.

— А яна ўсё-такі прыгожая! — сказала жонка. — Трэба загадаць выразаць такую ж на рамцы вакол нашага партрэта.

І маладому мужу зноў давялося пералезці цераз агароджу і сарваць кветку лопуху. Кветка ўкалола яму пальцы — малады ж чалавек абазваў яе «марным ценем». І вось кветка трапіла ў сад, у дом і нават у залу, дзе вісеў партрэт маладажонаў, напісаны маслянымі фарбамі. У пятліцы ў маладога была адлюстравана кветка лопуху. Пагаварылі і аб гэтай кветцы, і аб той, якую толькі што прынеслі; яе вырашана было выразаць на рамцы.

Вецер падхапіў гэтыя размовы і разнёс іх далёка-далёка па ўсёй ваколіцы.

— Чаго толькі не прыходзіцца перажыць! — сказаў лопух. — Мой першынец трапіў у пятліцу, мой паследак трапіў у рамку! Куды ж траплю я?

А асёл стаяў каля дарогі і касавурыўся на яго:

— Падыдзі ж да мяне, салодкі мой! Я не магу падысці да цябе — вяроўка кароткая!

Але лопух не адказваў; ён усё больш і больш акунаўся ў думы. Так ён прадумаў амаль да каляд і нарэшце расцвіў думкай: «Калі дзеткі ўладкаваны добра, бацькі могуць прастаяць і за металічнымі прутамі!»

— Вось гэта высакародная думка! — сказаў сонечны прамень. — Але і вы зоймеце ганаровае месца!

— У гаршку ці ў рамцы? — спытаў лопух.

— У казцы! — адказаў прамень.

Вось яна, гэтая казка!

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 0, средняя: 0.0 (от 1 до 5)